Story of Life

ชีวิตคือการเรียนรู้ ตั้งแต่เกิด เติบโต จนถึงเมื่อสิ้นลม หากเมื่อใดการเรียนรู้จบสิ้น นั่นย่อมหมายความว่า...
เราไม่ได้อยู่ในภพนี้อีกต่อไป พวกคุณว่าจริงอย่างที่ผมพูดหรือเปล่า สำหรับผมแล้วในทุกวันที่ลืมตาตื่นขึ้น
ในแววตาผมมีความฝัน ฝันขณะลืมตาหรือจะเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าเพ้อเจ้อก็ได้
ผมอยู่กับสิ่งนี่แหละ เพราะมันทำให้ผมมีชีวิตอยู่และพยายามพัฒนาตัวเองให้ไปถึงจุดๆนั้น
แม้มันจะเสียเวลาผ่านจุดอื่นๆก่อนก็ตาม...
ผมว่าการใช้ชีวิตของผมที่เป็นอยู่มันทำให้ผมรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนะ
ถ้าเราจะทำสิ่งโน้นสิ่งนี้ซึ่งทุกอย่างคือสิ่งที่เราชอบ ถึงแม้ว่าอาจจะมีบ้างที่ดูขัดหูขัดตาคนใกล้ตัว
ผมยอมรับนะว่าผมชอบที่จะรู้จักกับคนผู้คนเพราะผมคิดเสมอว่าพวกเขาก็คือเพื่อนร่วมโลก
รู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหายนี่หว่า?? กลับดีเสียอีก เพราะสิ่งใหม่ๆย่อมมาพร้อมกับคนใหม่ๆ ทุกย่างชีวิตที่ก้าวย่ำ
พาเราไปพบกับคนแปลกหน้าเสมอ คนแปลกหน้าที่ไม่มักคุ้น แต่ผ่านพบให้เรียนรู้ จำในสิ่งที่เป็นประโยชน์
และย้ำในสิ่งที่ก่อโทษ ปฏิทินฉีกแล้วไม่มีใครนำมาแปะต่อใหม่ เช่นเดียวกับชีวิตที่ต้องเดินไปข้างหน้า
และจงก้าวเดินไปพร้อมกับเรื่องใหม่ๆ คนใหม่ๆ ฉวยวันวารให้คุ้มค่า รักษาเวลาให้มั่นเหมาะ
จะว่าไปแล้ว ทุกห้วงนาทีที่ได้อยู่กับคนอื่น คือการเรียนรู้ตัวเรา ในอีกรูปแบบหนึ่งนั่นเอง
แล้วสุดท้ายทะเลก็จะสร้างเหล็กขึ้นมา..มีคนถามผมว่า ที่ผมพูดมาทั้งหมดนี้มันคือสิ่งที่คุณแต่งขึ้นมา
ในขณะที่คุณเพ้อเจ้อจริงหรือไม่?? ก็ตอบได้คำเดียวเลยคับว่าจริง!! แต่ทั้งหมดทั้งมวลตั้งอยู่บนพื้นฐานของความจริงโดยใช้ชีวิตผมเป็นหนูทดลอง เพราะนั่นคือสิ่งที่ผม ผ่านมา, เจอ, เคยและลองทั้งนั้น เพราะฉะนั้นคำกล่าวอ้างที่โจทย์ฟ้องถือว่าตกไป!!
ผมรู้นะไม่ใช่ไม่รู้ว่าคนเรามักจะชอบอะไรแตกต่างกันไป บ้างก็เหมือน บ้างก็แตกต่างร้อยล้านเหตุผลที่ทำให้เราคิดไม่เหมือนกัน แต่ผมก็คิดถึงคุณนะ คุณคือช่วงเวลาที่ดีของชีวิต ซึ่งถ้าจะเปรียบก็คงเหมือนบทกวี
ที่เป็นศิลปแขนงหนึ่งที่ใกล้จะดับสูญ แต่ความแปลกอยู่ที่ว่า มันก็ยังไม่ยอมดับสูญเพราะภาวะแห่งความเป็นกวีนี้
เป็นสากล ยังคงอยู่อย่างยาวนานเหมือนดอกไม้ในป่า เพราะทุกครั้งที่นึกถึงเราก็จะรู้สึกประทับใจ
และผมก็ยัคงพบความเป็นกวีได้ในนี้ ใน"ใจของผม"
มนุษย์ไม่ได้มีชีวิตอยู่แค่วันเดียว หากต้องพบเผชิญเรื่องราวตั้งแต่เยาว์วัย เติบโตเป็นผู้ใหญ่
พร้อมผูก "ปม" มากมายเอาไว้ และเมื่อถึงเวลาหนึ่ง ปมนั้นจะขมวดแน่นขึ้น...แน่นซะจนอยากใช้กรรไกร
ตัดทุกอย่างให้ขาดวิ่น....ซึ่งมันก็คงไม่ต่างจากการตัดสินใจจบชีวิตของตนเอง
ดังนั้น ศิลปะหนึ่งของการมีชีวิต คือการพิถีพิถัน ค่อยๆ ใจเย็น คลี่ปมดังกล่าว แล้วคลายอย่างนิ่มนวล
พูดไปเหมือนจะทำได้ เห้อ!!! บางครั้งผมคงจะใจเย็นซะจนก้อนหินกลายเป็นเป็นทรายหละมั๊ง ฮ่าๆๆๆ
คุณรู้มั๊ย!! ว่าข้อดีสูงสุดอันหนึ่งของการเดินทางคืออะไร มันคือการเรียนรู้ว่าทางบางสาย เดินไม่ได้
ผมคงต้องพยายามเข้าใจกับสิ่งที่มันเกิดขึ้นทั้งหมดและนั่งทบทวนประเด็นปัญหาที่ย้อนกลับมาทำร้ายเรา หากเป็นเพราะว่าเราปล่อยให้มันเติบโต ลุกลามจนยากจะหยุดยั้งหละมั๊ง ผมก็เคยคิดนะว่าบางครั้ง มันก็ต้องอาศัยความกล้าหาญ กล้าที่จะเผชิญหน้า ยอมรับและเปลี่ยนแปลงความคิด แก้ปัญหาทุกอย่าง
ทั้งเหตุและผล สุดท้ายเราก็จะพบความงามแห่งอาทิตย์อัสดงในทิศตะวันออก
เพราะชีวิตคือการต่อสู้ ดิ้นรน แก้ไข ป้องกัน เส้นทางจึงมักไม่ได้โรยด้วยดอกกุหลาบ แต่โรยด้วยภูเขา ป่าไม้
ทะเล เหว เราถึงได้เจอเรื่องราวต่างๆมากมาย ล้วนแต่จะทำให้เราแตกต่างกัน หรืออาจจะเป็นเพราะเราสองคน
มีความใฝ่ฝันที่แตกต่างกัน คุณอยากเป็นปลาวาฬในมหาสมุทร ส่วนผมอยากเป็นลิง อุรังอุตังก็เป็นไปได้หละมั๊ง

ศุภฤกษ์ เนตรแก้ว

โลกของผมมีอยู่สองโลก,โลกที่มีเสียงและโลกแห่งความเงียบ