- อภิญญาณ [ กำลังแต่งอยู่ ]

บุคคลิกตัวละคร

 " นพ " น.ศ.ปี1 พระเอกของเรื่อง  รับบทโดย  ศุภณัฐ  อิ่มสมุทร
            บุคคลิก  ขยัน  ตั้งใจทำทุกสิ่งให้ดีที่สุด  ไม่สู้คน  ขี้อาย  เรียบร้อย  สุภาพ  ไม่รักความโลดโผน
            ชอบไปนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดทุกวัน.

 " แก้ว "น.ศ.ปี1 นางเอกของเรื่อง  รับบทโดย  กัญฐรัตน์  จรุงพันธ์วัฒนา
            บุคคลิก  ตั้งใจเรียน  เรียบร้อย  กล้าคิดกล้าทำ  ร่าเริงแจ่มใส  มุ่งมั่น.

 " เชน "น.ศ.ปี1 เพื่อนของ นพ  รับบทโดย  ศักรพล  ประไพพงษ์
            บุคคลิก  ตื่นสาย  ไม่ค่อยตั้งใจเรียน  เข้าห้องสายเป็นประจำ  ไม่กลัวผี
            เพราะคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ  ชอบลองดี.

 " ภูมิ "น.ศ.ปี3 Play Boy  รับบทโดย  อนุพงศ์  แซ่ตัน
           บุคคลิก  ชอบสีผู้หญิงไปเรื่อย  เป็นคนมีเงิน  ชอบแทงสนุ๊กเกอร์  ขี้โกง  ทำทุกสิ่งทุกอย่าง
           เพื่อให้ได้ผู้หญิงมาครอบครอง.

 " วิทย์ "น.ศ.ปี2 ประธานชมรมผู้สื่อข่าว  รับบทโดย  สุขสวัสดิ์  เศวตรวิเชียร
           บุคคลิก  เป็นประธานชมรมที่ขยัน  ตั้งใจหาข่าว  ชอบเรื่องเล้นลับ  รักความถูกต้อง  อดทน

 " ต้าร์ "น.ศ.ปี2(อาจไม่มีชื่อ) นักศึกษาคนหนึ่งในเรื่อง  รับบทโดย  พาร์ท  อินทโร
           บุคคลิก   เป็นปริศนา เงียบ (แต่มักอยู่ในเหตุการณ์ของหนังเกือบทุกฉาก)

 "......"น.ศ.ปี3 นักศึกษาคนหนึ่งในเรื่อง  รับบทโดย  ศุภฤกษ์  เนตรแก้ว
           บุคคลิก  เป็นปริศนา


-----------------------
แนวทางดำเนินเรื่อง

 วิทย์        โดนฆ่า ชมรมถูกปิด  เจ๊ย้ายชมรม
 ต้าร์         ฆ่า กั๊ซ  เพราะความไม่ไว้ใจ กลัวกั๊ซนอกใจ  ด้วยการทำให้กั๊ซ ตกตึกตาย
 ผีกั๊ซ        ฆ่า ต้าร์ กลับมาแก้แค้นที่ วิทย์ ทำไว้กับกั๊ซ
 วิทย์        โดน ภูมิฆ่า เพราะวิทย์สาวคดีที่ ซันตายได้ไม่จบ
 ภูมิ           ฆ่า ซัน  เพราะต้องการแย่งผู้หญิงของ ซัน
 นพ           ตายโดยผี??? หลังจากไปเยี่ยม "เชน" ที่โรงพยาบาลบ้า "นพก็ได้เห็นผีอีกครั้ง"
                  แล้วนพก็โดนรถชนตาย
 ผีซัน         ฆ่า ภูมิ ฆ่าได้เพราะภูมิไม่มีพระ(ที่ได้มาจากเขมร) เสียพระไปเพราะแข่งสนุ๊กเกอร์
 ผี???         เป็นปริศนา ไม่มีที่มา ที่ไป
 แก้ว          (นางเอกของเรื่อง)ก็หายไป ไม่กล่าวถึง
 อาจารย์    ก็ยังคงสอนวิชา มนุษย์กับการใช้เหตุผล ในเรื่องของ อภิญญาณ ต่อไป
                  เชน ถูกผีกั๊ซฆ่า ในที่สุดก็ต้องตายเพราะชอบลองดี


-----------------------
เรื่อง  อภิญญาณ

ประพันธ์โดย ศุภฤกษ์  เนตรแก้ว
ประเภทหนัง หนังสั้น
ความยาว  ประมาณ หนึ่งชั่วโมง
สถานที่ถ่ายทำ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์
[ดาดฟ้า ตึก3  ตึก10 , ลานจอดรถตึก10 , บริเวณบันไดตึก , ห้องสมุด]

       เรื่องราวของทุกอย่างบนโลกใบนี้  ล้วนแต่มีที่มาด้วยกันทั้งสิ้น  ความหวาดกลัวที่อยู่ภายในใจ
ของฉัน ก็เช่นกัน นพ  นักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง  นพเป็นคนที่ตั้งใจเรียน และเป็นคนขยัน เขาเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์  เช่นเดียวกับนักศึกษาทั่วไปหลังจากที่ปิดเทอมเป็นเวลานาน  มหาวิทยาลัยก็ได้เปิดเทอมอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้จะนำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลงของชีวิต นพ.
หลังจากที่เปิดเทอมได้สามอาทิตย์  นพก็ได้เรียนวิชา มนุษย์กับการใช้เหตุผล  ที่ว่าด้วยเรื่องของ  อภิญญาณ อภิญญาณ เป็นเรื่องของการนั่งสมาธิ การทำจิตใจให้สงบ เป็นเสมือน ญาณ ขั้นที่หนึ่ง
ที่สามารถมองเห็นวิญญาณได้  แต่ก็น้อยคนนักที่จะได้เข้าไปสัมผัส กับสิ่งๆนี้ได้  นพ หวังที่จะได้เกรด เอ วิชานี้มาก เขาจึงตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ และแล้วเขาก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งแต่นิสัยของนพ
เป็นคนขี้อาย จึงไม่ค่อยกล้าที่จะเข้าไปคุยด้วย
       วันแรกของการเรียน รู้สึกจะเป็นไปได้ด้วย (นพคิดอย่างนั้น)  แต่แล้ว!!! เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด
ก็เกิดขึ้น  นพทำกระเป๋าตังค์หายไปเสียแล้ว  ทำอย่างไรดีหละ (นพคิดในใจ)  นพเดินออกตามหากระเป๋าตังค์ที่หายไป ตามสถานที่ต่างๆที่คิดว่าเดินผ่านแต่ก็ไม่พบ นพ เศร้าใจเป็นอย่างมาก  เพราะหากไม่มีเงิน เขาก็กลับบ้านไม่ได้   เขานั่งเศร้าใจอยู่เพียงลำพัง  คิดอะไรไม่ออกไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป
"แก้ว"  เดินมา  แล้วหยุดนิ่งตรงหน้าของนพ  แล้วพูดว่า...
"นพ"  เธอมานั่งทำอะไรตรงนี้... (แก้วถามด้วยความสงสัย...)
"เอ่อ....คือว่า  เราทำกระเป๋าตังค์หาย"  (นพตอบ)
"นี่ของเธอใช่มั๊ย..." (แก้วถาม พร้อมยื่นกระเป๋าตังค์ให้นพ)
"ใช่ของเราจริงๆด้วย...." (นพเปลี่ยนสีหน้าเป็นดีใจ)
"เราต้องขอบใจเธอจริงๆนะ  สำหรับ..."
"ไม่เป็นไรหรอก!!! (แก้วพูดตัดบท)  เรื่องเล็กน้อย..."
"เรายังไม่รู้จักชื่อเธอเลย  เธอชื่อ...เอ่อ...."
"แก้ว" เราชื่อแก้ว นะ (มีเสียงเพื่อนๆ ตะโกนเรียก แก้วอยู่ไกลๆ)
"เราต้องไปแล้ว... เพื่อนๆเรียกเราแล้ว  เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะ"
"ครับ" (นพ โบกมือ บ๊ายบายให้แก้ว)
 นพ รู้สึกเหมือนมีความหวังเล็กๆอยู่ในใจ  ภายในใจของนพในตอนนี้  มันเต็มไปด้วยความสุข
 และเขาจะไม่มีวันลืมวันนี้เลย...
         รุ่งเช้าของอีกวัน ทุกชีวิตยังคงสัญจรไปมาวุ่นวายไปหมด "วิทย์" ประธานชมรมข่าวของมหาวิทยาลัย วันนี้เขาได้มาเปิดห้องชมรมเป็นวันแรก หลังจากที่ปิดเทอมเป็นเวลานาน เขาก็ได้กลับมาสะสางงานข่าว เกี่ยวกับคดีการตายเมื่อปีที่แล้วต่อซึ่งยังต้องหาหลักฐานอีกมากกว่าคดีนี้จะจบ และในแต่ละวันที่เขาได้มาเรียนหนังสือ เขาก็เอาแต่นั่งครุ่นคิดถึงเรื่องราวคดีการตายเมื่อปีที่แล้วอยู่ตลอดเวลา เขาคิดเสมอว่า จะต้องไขคดีนี้ให้จงได้ และแล้ววันหนึ่ง
วิทย์ ก็ได้เดินอยู่ในบริเวณของมหา'ลัย เขาได้เจอ "ภูมิ" ซึ่งกำลังเดินควงสาวอยู่ และก็พากันเดินไปในที่ลับตาคน  วิทย์ สงสัยว่า ภูมิจะพาผู้หญิงคนนั้นไปไหน ใจหนึ่งก็อยากไป แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากยุ่ง
แต่ถึงยังไงก็มิอาจห้ามความอยากรู้อยากเห็นของคนเราไปได้ วิทย์ก็เลยตัดสินใจเดินตามไปดู
อย่างเงียบๆ และด้วยความอยากรู้อยากเห็นนั่นเอง จึงทำให้วิทย์ลืมบางอย่าง ทันใดนั้น โทรศัพย์มือถือของวิทย์ก็ดังขึ้น วิทย์รีบล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพย์ขึ้นมารับสายทันที "ฮัลโหล"..(วิทย์)
"ไอ้วิทย์ พรุ่งนี้เอ็งอย่าลืมส่งการบ้านให้ข้าด้วยนะ"..(เพื่อน)
"เออได้..ข้าไม่ลืมหรอกน่า เอ็งทำไมต้องโทรมาตอนนี้ด้วยว๊า.." (วิทย์พูดอย่างเซ็งๆ และรีบร้อน)
"เออๆ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน"(วิทย์บอก) พอวิทย์วางสายเสร็จ หันกลับมา เพื่อที่จะมองหา ภูมิ แต่ก็ไม่เจอ..
 วิทย์ก็เลยหันหลังจะกลับ แต่ก็ต้องตกใจ ที่ภูมิ มาอยู่ข้างหลัง
"ไอ้วิทย์" เอ็งมาทำอะไรแถวนี้ว่ะ (ภูมิถาม)
"เออ..พอดีว่าเดินผ่านมาแถวนี้เฉยๆ กำลังจะกลับแล้ว (วิทย์ พูดด้วยความกลัว)
"กลับบ้านดีๆหละเพื่อน (ภูมิบอกวิทย์อย่างมีเล่ห์นัย) วิทย์ก็เดินออกไปจากบริเวณนั้น
 โดยไม่หันหลังกลับมามอง
"เกือบซวยแล้วเรา" (วิทย์พูด)
*(สุดท้าย กล้องจับภาพที่วัตถุสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ด้วยการแพนกล้องมายังวัตถุนั้นแล้วจับภาพนิ่งไว้
 เพื่อรอส่งภาพให้ฉากต่อไป)  ณ ห้องเรียน (เสียงกริ่ง มหา'ลัย ดังขึ้น)
 นักศึกษาเข้ามาในห้องเรียน นั่งกันอยู่ในห้อง เต็มไปหมด อาจารย์ วรวร เดินเข้ามาในห้องไม่พูดไม่จา 
 ไม่ทักทายใครทั้งสิ้น อาจารย์วางหนังสือลงบนที่โต๊ะ แล้วเขียนบนกระดานว่า "อภิญญาณ"
 แล้ววางปากกาที่เขียน
"เอาหละ น.ศ. วันนี้เราจะมาเรียนกันในเรื่องของสิ่งที่เร้นลับ ซึ่งบางอย่างก็ไม่อาจพิสูจน์ได้..
"ถูกต้อง.." นั่นก็คือเรื่องของ วิญญาณ นั่นเองแล้วอาจารย์ก็อธิบายให้ น.ศ.เข้าใจถึงความหมาย
 ของคำว่า "อภิญญาณ"
 นพ นั่งฟังอาจารย์สอน อย่างตั้งใจเป็นอย่างมาก